اشعار

در درون سـیـنه آیـات خـدا دارد بقـیع            گنج‏‌های معنوی از مصطفی دارد بقیع

ظاهراً خاموش می‌باشد به نزد مردمان            لیک در دل نـالـۀ واغـربـتـا دارد بقیع

زائرش‌ را با نگاهی میهمان سازد کریم            آری، آری؛ چون امام مجتبی دارد بقیع

هم‌چو زین العابدین، مولا علیّ بن الحسین            یـادگـاری از شـهـید کـربـلا دارد بقـیع

یا که هم‌چون حضرت باقر، دُر دریای علم            بر قـلوب اهل دانـش مـقـتـدا دارد بقیع

یا که هم‌چون حضرت صادق، رئیس فقه و دین            در برش گنجینۀ صدق و صفا دارد بقیع

نیست گرچه تربت زهرای اطهر، آشکار            لیک رنگ و بویی از خیرالنّسا دارد بقیع

مـرقـد امّ الـبـنـیـن و فـاطـمه بـنت اسد            دسته‌های گل ز اشک چشم ما دارد بقیع

بـاران غـم مـی‌بـارد از چـشـم تـر من            خون می‌چکد از چشمه‌های کوثر من

هـر شـب سـر سـجـاده “آه” آشـنـایــی            رد می‌شود از کـوچه‌های حـنجـر من

بوی بقیع و بوی خاک و بوی غـربت            پـیـچـیـده بـیـن بـرگ‌هـای دفـتــر مـن

از غـربـت آئـیـنـه‌هــا آتــش گــرفــتـم            حتی نمـانـده چـیزی از خاکـسـتـر من

ای کاش زائر، نه، کبوتر بودم امروز            تا لااقـل یک سـایــبان می‌شد، پـر من

حتی مـجـال گـریـۀ کـوتـاه هـم نیـست            از بس نگـهـبان ریخته دور و بـر من

هُـل داد پـیـش چـشـم‌هـایـم مــادرم را            آوار شـد انـگــار دنــیـا بـر ســر مـن

یک لحظه داغ کوچه را احساس کردم            روی زمـیـن افـتـاد وقـتـی مــادر مـن

کاش همچون لاله سوزم در بیابان بقیع            تا شبانگـاهى شـوم شمع فـروزان بقیع

کاش سوى مکه تازد کاروان عمر من            تا کنم بیتوته یک شب در شبستان بقیع

کاش همچون پرتو خورشید در هر بامداد            اوفـتم بر خـاک قـبرسـتـان ویران بقیع

آرزو دارم بمـانم زنـده و با سوز حال            در بغل گیرم چو جان، قبر امامان بقیع

آرزو دارم بـبـیـنـم با دو چـشم اشکبار            جاى فرزندان زهرا را به دامـان بقـیع

آرزو دارم بـیـفـتـم بـر قـبـور پـاکـشان            تا که گردم حایل خورشید سوزان بقیع

آرزو دارم که اندر خدمت صاحب زمان            قـبر زهـرا را ببـوسم در بـیـابـان بقیع

آرزو دارم که همچون گوهر غلطان اشک            از ارادت رخ نهم بر خاک ایوان بقیع

اندر آنجا خفته چون قربانـیان راه حق            اى مـؤیـد جـان عـالـم بـاد قـربان بقیع

بنگر چه‌سان تعبیر شد کابوس اسرائیل            لرزید بر خود پیکـر منحـوس اسرائیل

عـمری تظاهـر کرد بر روئـین‌تـنی اما            برداشت ایران پرده از سالوس اسرائیل

دیگر به آژیر خطـر هر دم کـند تکرار            آهنگ مرگ خویش را ناقوس اسرائیل

از پا فتاد ای خود فروشان قامت دشمن            پس دست بـردارید، از پابوس اسرائیل

بیم از چه دارید ای سران؟ جز عنکبوتی نیست            با بـازوانی سـست، اخـتاپوس اسرائـیل

رحمی نباید کرد بر این غاصبان وقتی            کودک‌کشی فخر است در قاموس اسرائیل

مُهر شکست تا ابد، حک شده بر جبین‌تان            کوچ کنید غاصبان! جانب سرزمین‌تان

کوچ کنید صف به صف، چون که نشسته هر طرف            مرگ در انتظارتان، حادثه در کمین‌تان

رو به دیار خود کنید، ای به عبث نشستگان!            تا سر پاست اسبتان، تا نشِکسته زین‌تان

خیره‌سری‌ست کارتان، دربه‌دری‌ست بارتان            حیله‌گری‌ست یارتان، بدگهری‌ست دین‌تان

کودک غزه را اگر، در دل خواب کشته‌اید            خـورده ترک ز آه او، گـنـبد آهـنـین‌تان

مرد ظفر که نیستید، اهل خطر که نیستید            هست حریف طفل و زن، غیرت آتشین‌تان؟!

دل بکنید زین سرا، ورنه به روز ماجرا            نیش به قـلبـتان زند، مـار در آستین‌تان

یا به همین زبان خوش، پس بدهید قدس را            یا که رسد دمی دگر، لحظۀ واپسین‌تان!

بیا و عجزِ نامردانِ رسوا را تماشا کن            به قلبِ خستهٔ اسلام، إحیا را تماشا کن

بیا که رفت در چشمانشان دودِ جنایت‌ها            برایِ دیدنِ این صحنه، بالا را تماشا کن

تمام آسمان، ماتِ غبارِ دودِ جنگنده‌ست            شجاعت را ببین! مرگِ مدارا را تماشا کن

به خاک و خون کشید آخر سپاه قدس، صهیون را            به زیرِ نامۀ "ألمَوتْ"...، امضا را تماشا کن

بگو بعد از أشداءُ عَلیَ الکفّار: یا حیدر            از این مَنظر، تولّی و تبرّی را تماشا کن

به شیطان، سخت حزب الله غالب شد از این لحظه            هراس و اضطرابِ سختِ حیفا را تماشا کن

ببند آن عهدِ دیرین را و در آدینۀ موعود            کنارِ کعبه حاضر باش و آقا را تماشا کن!

زمین و آسمان‌های خدا لبریز تبریک است            خبر پیچیده گویا مرگ اسرائیل نزدیک است

هزاران موشک از نفرین مادرهای غمدیده            به سمت آسمان اورشلیم در حال شلیک است

گروهی با فلسطین و گروهی بر فلسطین‌اند            به این صورت، جهانِ مرزها در حال تفکیک است

گذشتن از میان شبهه عزمی سخت می‌خواهد            مسیرش از میان دره‌های تنگ و باریک است

قسم بر سورۀ «واللیل» و بر «والشمس» و بر «والنصر»            ظهور روشنایی، از دل شب‌های تاریک است

خدا با خون سرخ بی‌گناهان نقش زد بر خاک:            قسم بر اسم پاکم، مرگ اسرائیل نزدیک است

همان قاتل که ویران ساخت اردوگاه قانا را            همان غاصب که خونین کرد «صبرا و شتیلا» را

جنایت کرد در «المعمرانی» تا بپوشاند            شکستِ آشکار خویش در طوفان اقصی را

خروشِ آه محرومان و جوش اشک مظلومان            به زودی می‌دهد بر باد، اولاد یهودا را

دعـا و گـریـۀ تـنـهـا به کار مـا نـمی‌آیـد            کنون باید «اَعِدّوا» گفت و در هم کوفت، اعدا را

ید بیـضا به سِحر سامری‌ها آتش اندازد            همان دستی که یکسان می‌کند با خاک، حیفا را

به سِیر سورۀ اسرا بیا تا مسجد الاقصی            ببین تفسیر «إِنَّ الْبَاطِلَ كَانَ زَهُوقا» را

از غـزّه گـذشـتـیـم و رسـیدیم به حـیـفا            ما را غـم صبرا و شـتـیلاست، حریفا!

نامرد حـریـفی تو و یک‌روز می‌افـتی            در پای زن و کودک ما خوار و خفیفا

جز کشتن و خونریزی و آشوب چه کردی            یا ایّـهـا الانـسان که جـعـلـنـاکَ خـلـیـفا

شیـطـان بزرگ! از مکـَر الله چه دانی            تو کانَ ضـعـیـفـایـی و او کانَ لـطـیـفـا

یک‌روز می‌آیـد که در آن بیت مقـدّس            یـاران بـه نــمـازنـد ردیـفـاً بـه ردیـفــا

در باد تکان می‌خورَد و بیرق مَهدی‌ست            دیـنــاً قـیـَـمـاً مـلـّةَ مـظـلــومَ حـنـیـفــا*

*قُلْ إِنَّنِي هَدَانِي رَبِّي إِلَىٰ صِرَاطٍ مُسْتَقِيمٍ دِينًا قِيَمًا مِلَّةَ إِبْرَاهِيمَ حَنِيفًا ۚ وَمَا كَانَ مِنَ الْمُشْرِكِينَ (انعام، ١۶١)

سفره آخر جمع شد، سائل ولی در خانه ماند            جای لبهای من میخواره بر پیـمانه ماند

دست و پا کردی برای باده‌نوشان کاری و            در دل من آرزوی خـدمت مـیخـانه ماند

دانه خوردند و پریدند از کنار سفـره‌ات            یک کبوتر از کبوترهای تو بی‌دانه ماند

نان مشهد خورده‌ام، جز این نمی‌سازد به من            این کبوتر جلد دستان تو شد در لانه ماند

نان خورت هستم، زکاتم را تقبل کن خودت            این گدا چشمش به حاتم بخشی سالانه ماند

پایم از باب الجـوادت رد نـشد، اذنم بده            چون گداهای سر کویت سرم بر شانه ماند

نوکرت تا پشت در با پای عقلش راه رفت            در حرم با پای دل زائر شد و دیوانه ماند

گنبدت خورشید را گرم طواف خویش کرد            هر کسی پیش نگاهت شمع شد پروانه ماند

عـیـد فـطـر اسـت و اول شـوال            نور عشق است و شور و جذبه و حال

بهـر توفـیـق درک ماه خـداست            قـلـب‌هـا از نــشـاط، مــالامــال

جشن قرآن و جشن غفران است            عید اسلام و روز فخـر و جلال

رمـضان، ای مـه نـمـاز و دعـا            ای ره اکـتـسـاب فضل و کـمال

رمـضان، ای گـنـاه‌شـوی بـشـر            زآن‌ همه چشمه‌های اشک زلال

رمضان، ای فضای رحمت حق            که زند مرغ دل، به اوج تو بال

رمضان، ای که روز نیمۀ توست            مطـلـع آفـتـاب عـشـق و جـمـال

عـیـد مـسـعـود زاد روز حـسـن            مـجـتـبـای مـحــمــدی تـمــثــال

رمضان، ای که در شب قدرت            لطف یـزدان، برون ز حد مقال

مـاه غــفـران و مــاه تـوحـیــدی            مــاه قــرآن و مــاه احـمـد و آل

سفره را جمع نکن، باز گدا پشت در است            باز کن در به رویم، آبرویم در خطر است

رحم کن، آتش هجران جگرم را سوزاند            چونکه اسمم پس از این رهگذر دربدر است

همه رفـتـند و من بی‌سر و پا جامـاندم            آنکه آلوده و بی‌کس شده این یک نفر است

آشـنـاهـا چـقـدر بـر سـر من داد زدنـد            آنقدر بنـدۀ تو وقت گـناهـان قـدر است

دست خـالی مرا هیچ رفـیـقی نگـرفت            خرج بیچارگی‌ام گردن این چشم تر است

کمکم کن که زمین خوردن من نزدیک است            آنچه که وزر و وبالم شده این زخم پر است

بـاز ذکـرم شـده امـشـب بـعـلـیٍ بـعـلی            چه کنم! هر قسمی غیر علی جان ضرر است

چونکه مهمان شب اول قبرم حسن است            عفوت از آنچه که فکرش بکنم بیشتر است

می‌رسد وقت سحر، عطر و بوی کرببلا            هر نسیمی که می‌آید طرفم خوش خبر است

مــادری کـاسـۀ آبـی تــه گــودال آورد            آه! چشمش به لب خاکی و خشک پسر است

گفت اگرچه ز در خانه لگد خوردم من            چکـمۀ قـاتـل تو باعث درد کـمر است

شب آخر رسید اما برای عاشق آغاز است            که عاشق خوب می‌داند سحر هنگامِ پرواز است

اگر این است آقایم ندارد سفره‌اش پایان            ضیافت خانه‌اش شُکرِ خدا هر روز و شب باز است

خدا را شُکر در سی شب مرا دارالشفا آورد            همین که دید بیمارم دلم لبریز امراض است

 خدا را شُکر مهمانِ امامی مهربان بودیم            چرا ما آمدیم اینجا میان ما و او راز است

خدایا کاش سال بعد سحر‌ها در بقیع باشیم            که در صحن حسن یک طورِ دیگر گریه‌ها ساز است

و شب‌ها جمع می‌گردیم گِردِ مرقدش آنجا            کنارِ پنجره فولادِ زهرا که پُر اعجاز است

توسل کن  توکل کن خدا هست و خدا کافی است            چه غم در پیش راه تو هزاران دست انداز است

خدا را کاش بنویسند در این شب برای ما            امامش را نَه سربار است بلکه خوب سرباز است

حسین است و لبی خشک و... صدای لشکری سیراب            کسی رو می‌زند که روی دستش کودکی ناز است

الهی بشکند دست و کمان حرمله، بد زد            رُباب است و همین روضه:  ببین چشم علی باز است

یـا رب بـیـا نـیـایـش ما را قـبـول کـن            از بـنـدۀ حـقـیـر تـو مــولا قـبـول کـن

سی روز در حضور تو ما سجده کرده‌ایم            این سجـده‌های ناقـص ما را قبول کن

یک مـاه میـهـمـان تو بودیم ای کـریم            ما را تو سـائـلان هـمـیـن‌جا قبول کن

در امتحان بـنـدگی‌ات سرشکـسـتـه‌ایم            من اعـتـراف می‌کـنـم، امّـا قـبول کـن

مهـمانی‌ات تمام شد و سفـره جمع شد            مـا را هـنـوز تـشـنـۀ دریـا قـبـول کن

شـب‌هـای قــدر ذکـر عـلـیٍ عـلـیّ مـا            پـیـچـیـد در عــوالـم بـالا، قـبــول کـن

ما که نماز و روزۀ خـوبـی نـداشـتـیم            امّا به جـان حـضرت زهـرا قبو‌ل کن

با اشک شرم خویش «وفایی» نوشت و گفت            یک شاخه گل به رسم هدایا قبو‌ل کن

چشم تا بر هم زدم، یک ماه مهمانی گذشت            لحظه‌هایی مملو از الطاف رحمانی گذشت

رفت از کوی و خیابان سفره‌اش را جمع کرد            ای دل غافل! کجا بودی فراوانی گذشت

تشنگی گاهی برایم روضه می‌خواند از حسین            ظهر با لب‌های تشنه چشم بارانی گذشت

بعد از این سی روز روزه از خودت حتی بترس            چند روزی را که شیطان بود زندانی گذشت

شادی فطر آمد اما غم دلم را برده است            چشم تا بر هم زدم یک ماه مهمانی گذشت

اگر عبد گنه‌کارم، تو را دارم چه غم دارم            اگر مرغ گرفتارم، تو را دارم چه غم دارم

اگر آلوده و پـستم، وگر خالی بُوَد دستم            و گر سنگین بود بارم، تو را دارم چه غم دارم

اگر آتش برافروزی، تن و جان مرا سوزی            چه باک از شعلۀ نارم، تو را دارم چه غم دارم

هم از لطفت بُوَد هستم، هم از جام تو سرمستم            هم از شوق تو سرشارم، تو را دارم چه غم دارم

چه در صحرا، چه در دریا، چه در پائین، چه در بالا            به هر جانب که رو آرم، تو را دارم چه غم دارم

کی‌ام من عبد شرمنده، سیه‌روی و سرافکنده            که با این جرم بسیارم، تو را دارم چه غم دارم

تهی از برگ و از بارم، میان لاله‌ها خارم            نباشد کس خریدارم، تو را دارم چه غم دارم

قرار من، شکیب من، طبیب من، حبیب من            دوایم ده که بیمارم، تو را دارم چه غم دارم

تو ستّار العیوب استی، تو غفّار الذّنوب استی            الا ستّار و غفّارم! تو را دارم چه غم دارم

سیه رویم، سیه بختم، بدین پروندۀ سختم            بدین اشکی که می‌بارم، تو را دارم چه غم دارم

نه آبی در صبو دارم، نه نائی در گلو دارم            نه بر رو آبرو دارم، تو را دارم چه غم دارم

منم (میثم) که پیوسته، به احسان تو دل بسته            بغیر از تو که را دارم؟! تو را دارم چه غم دارم

عطـر بهار از سر کـوه و کـمر گذشت            پـروانـه‌وار آمـد و پـروانـه‌تـر گـذشـت

آبـی‌تــر از زلالـی تــرتـیـل‌هـا رسـیــد            جاری‌تر از طنین دعـای سحـر گذشت

پیمانه‌های لب به لب از تشنگی کجاست؟            دورِ شکـسـته‌حـالی چـشـمانِ تر گذشت

من زنده‌ام به شادی این دست خاطرات            من زنده‌ام به گرمی این‌گونه سرگذشت

کو آسمان؟ کجاست رهایی؟ کجاست ماه؟            دردا دو روز عمر که بی‌بال‌و‌ پر گذشت

زُل می‌زنـد به لحـظۀ دلـتـنگی غـروب            نخلی که روزگار بر او بی‌ثـمر گذشت

یک مصرع است و قصۀ هر سالۀ من است:            در خواب بودم و رمضان بی‌خبر گذشت

خوش باد حال آن‌که در این ماه زنده شد            خوش باد حال آن‌که در این ماه درگذشت

تن از تو گرفته‌ست شکوفایی و جان هم            آری تن و جان از تو شکوفاست، جهان هم

مشـغـول تو بودند در این مـاه دل‌انگـیز            تنهـا نه فـقـط عـابـد و زاهـد، دگران هم

امـا نـتـوانـسـت کـه از خــوابِ زمــانــه            بـیـدار کـنـد جــان مـرا بـانـگِ اذان هـم

سرگرم خود آنگونه‌ام ای دوست که چندی‌ست            جـاری نـشـده نـام تو حـتی به زبـان هم

از چشمۀ رحمت که روان بود در این ماه            لب تشنگی‌اش ماند برای من و آن‌هم...

هـر گـاه نـشـسـتـم وسـط روضــۀ سـقــا            شرمنده شدم از خود و از سینه‌زنان هم

تا خـواستم این‌بـار بـیایم به خودم، رفت            از دستِ منِ سر به هوا، این رمضان هم

باز کن در به روی سـائل هجـران‌دیده            ایـن مـنـم، بـنـدۀ آلــودۀ خُــسـران‌دیــده

پـاک کن اشک مرا وُ بغـلـم کن یا رب            عبد سرخورده‌ محبت ز کـریمان دیده!

دستم از دست تو وا شد که چنین گم شده‌ام            آن‌قَـدَر حـادثـه این کـودک گـریان دیده

نَفس‌ِ سرکش چه بلایی که نیاوَرد سرم            چه‌کسی مثل من اینگونه پشیمان دیده؟!

چشم‌پوشی ز خطا، مسلک اهل کرم است            هرچه بد کرده گدا باز هم احـسان دیده

غرق عصیان شده بودیم، که زهرا آمد            شیعـه از چـادر او خِـیر، فـراوان دیده

گرچه گیریم، رضا ضامن ما خواهد شد            لطف‌هـا نوکـر از آقـای خـراسـان دیده

زیر و رو کن دل آلودۀ ما را، به علی            ذکــر او را لـب مــا آیــۀ قـــرآن دیــده

پـای مـا را بـکـشـانـید به درگـاهِ نجـف            این گـدا بـنـدگـی‌اش را دمِ ایـوان دیـده

لحـد آخـر ما دسـت امـیـر نـجـف است            دفـن مـا را خودِ شاهـنـشهِ خـوبان دیده

بی‌قـراریم، به ما رزق حـرم را بدهـید            نوکرش هرچه که دیده است ز هجران دیده

کهـنـه پیـراهـن او دست حـرامی افـتاد            خواهری جسم پُر از نیزۀ عـریان دیده

به زعم خویش تا پایان دنیا زنده می‌ماند            ولی این شب، فقط تا صبح فردا زنده می‌ماند

برای قدس خوابی دیده‌اند ابلیس‌ها، امّا            به رغم این همه کابوس، رؤیا زنده می‌ماند

میان باد و باران، سیل و طوفان، ترکش و موشک            دلم قرص است این سروِ شکیبا زنده می‌ماند

تمام کودکان را هم اگر کشتند باکی نیست            برای کشتن فرعون، موسی زنده می‌ماند

اگر مکر خدا مکر است، خواهی دید ای شیطان!            یهودا می‌شود مصلوب و عیسی زنده می‌ماند

فرو می‌پاشد آری هیبت پوشالی صهیون            کماکان غیرت طوفان الاقصی زنده می‌ماند

شهادت را نمی‌فهمند، کورند و نمی‌بینند            فلسطین دم به دم می‌میرد امّا زنده می‌ماند

به قعر گور خواهد بُرد ابلیس آرزویش را            بر اوج قلّه‌ها «اِنّا فَتَحنا» زنده می‌ماند